Op naar Neverland met Molenwijk

Hoewel het aanvankelijk lijkt alsof de mensen van Viro in woonzorgcentrum Sint-Pietersmolenwijk in een hoekje van het gebouw zitten, opent zich een klein paradijs als de deur naar het woongedeelte openzwaait. De slaapkamers liggen in een vierkant rond een open middenplein. Rondom loopt een terras waar de zon weerkaatst op de witte muren en het glas. In de woonkamer staan planten, gezellige zetels en een grote eettafel. En overal is er licht. Veel licht.

Deze namiddag op het programma: gezelschapsspellen spelen in Neverland, een spellenwinkel even verderop, samen met begeleidster Lien. Zij klopt op enkele deuren om extra mensen mee te krijgen. Wie liever op bed blijft rusten, pusht ze niet. Ook krasse senioren beslissen zelf hoe ze hun dag invullen. Marie-Paul zit geconcentreerd voor het grote raam in haar raceboeken vol Ferrari’s te bladeren, maar heeft wel zin in een uitstapje. Samen met vijf anderen trekt ze mee richting Neverland: de helft te voet, de andere helft op hun vliegend schip – een rolstoel dus.

Het spellenhuis Neverland is genoemd naar het land waar Peter Pan woont, de jongen die niet wilde opgroeien. Aan de speeltafel blijkt dat ook de mensen van Molenwijk eigenlijk nog jonge geesten zijn. Rudy plaagt iedereen voortdurend, Raymond balt trots zijn vuist als hij een spelletje wint en Marie-Paul schudt ontgoocheld het hoofd als ze een punt laat liggen. Marc verandert van groep omdat hij iedereen verslaat met zijn snelle hersenen, ook de begeleiders. Hij glimlacht verontschuldigend, maar doet gelukkig niet aan valse bescheidenheid. Zijn vriend Raymond vertelt trots hoe Marc hem onlangs nog versloeg in showdown, een sport die lijkt op een combinatie van pingpong en biljart. Het is de papa van Peter die hen deze sport leerde kennen. Peter doet het zelf trouwens ook niet slecht tijdens de gezelschapsspelletjes en krijgt van Lien de titel ‘Peter doet het beter’.

In Neverland valt het op hoe natuurlijk het contact met de buren verloopt. Specialist Kristof legt de verschillende spelletjes vlot en duidelijk uit. Aan een naburige tafel installeren zich drie jonge twintigers die een nieuw fantasyspel uittesten. Als wij sukkelen met de rolstoel, helpt een papa met zijn dochter om stoelen en tafels te verschuiven. Rudy bestelt een pintje en doet zijn beklag over de Vlaamse regering die op dat moment nog altijd niet gevormd is. Deze straffe 70-plusser is helemaal mee met zijn tijd. Hij volgt een computercursus en besteedt nu een deel van zijn dag aan YouTube. Helemaal Peter Pan.

Rudy ziet er nog verrassend jong uit voor zijn leeftijd. “Goed gestreken”, zegt hij zelf. Hij vertelt trots hoe hij vijftien jaar in de fanfare van Steenbrugge speelde op de cimbalen. Hij deed ook aan pingpong, toneelspelen, boogschieten en zwemmen. En in de werkplaats maakte hij de lantaarns die nu de straten van Brugge verlichten. Samen met Marc haalt hij herinneringen op aan een gezelschapsspel uit de oude tijd: Electro. Marc legt uit dat het een soort quiz was, met vragen. Als je het goede antwoord had, ging er een rood lampje branden. Raymond en Marie-Paul knikken instemmend mee. Op de weg naar huis vertelt Marc dat hij morgenavond naar het toneel gaat met Raymond. Met de taxi. Op verschillende momenten lijkt Marc wel de grote broer van de groep. Hij ontfermt zich met zo veel genegenheid over de anderen dat zij zich duidelijk thuis voelen bij hem. Ze hoeven niet per se naar Neverland te gaan om hun jeugd terug te vinden: die zit ook gewoon in hun hoofd en hart.

Eind 2024 bracht schrijfster Ann-Lien Lievens een bezoek aan onze werkingen. Via haar sprekende verhalen maak je kennis met de mensen in en rondom Viro.