Spinnensoep en speculoospasta in de Pastorie

In opperste concentratie is Amber aan het werk. Ze zit alleen aan haar tafeltje, terwijl aan de tafels rondom haar vijftien andere cliënten druk bezig zijn. Amber is gefocust. Ze kijkt eerst goed naar het blad links van haar, neemt dan een mandarijntje en een alcoholstift, en probeert zo goed mogelijk een eng gezicht op de oranje schil te tekenen. Haar Halloweenfruit is veel enger dan dat op het voorbeeld. Glimlachend wiegt ze voor- en achteruit.

Amber is geen spraakwaterval, maar samen met haar vriendin Daisy vormt ze een inspirerend duo. Ze dragen zorg voor elkaar. Daisy helpt Amber met langere verhalen vertellen. Ze weten veel over elkaars leven: ze zijn al vriendinnen sinds de lagere school. Als er minimarshmallows tussen appelschijfjes moeten, helpt Amber Daisy met het fijnere werk. Tijdens het middageten zoeken ze samen met een tas spinnensoep een rustiger deel van de eetruimte op.

De vrolijke zorgzaamheid ligt als een warm deken over de benedenverdieping van de Pastorie. Kyana komt de anderen thee en koffie brengen terwijl zij gehaktballetjes draaien. Veronique ruimte de klokhuizen op naast de snijplank van Suzanna. Mark helpt mee de hapjestafel versieren. Als Kyana wat later worstelt met de speculoospasta die de appelschijfjes lijmt, krijgt ze subtiel hulp van begeleidster Justine. Die geeft tips, en Kyana probeert het opnieuw. Dat blijkt wonderen te doen voor de appelschijfjes én voor het vertrouwen van Kyana.

Ondertussen wordt er honderduit gebabbeld. De verhalen van de ene cliënt maken herinneringen los bij de andere, waardoor ze uitvoerig naast elkaar de strafste verhalen vertellen. Ze hebben al wat meegemaakt: van auto-ongelukken en enge ziekenhuisverhalen tot een handvol gevechten tussen Club Brugge- en Antwerpsupporters. Marec heeft zoveel plezier als hij de vechtersbazen van Antwerp beschrijft dat hij tien minuten lang vergeet zijn bord met eten aan te raken. Zelfs zijn vrienden Valéry en Ryan wijzen hem er lachend op.

Dat alles hier zo gesmeerd loopt, betekent niet dat het moeiteloos gaat. Begeleidster Nelle probeert op drie plaatsen tegelijk te zijn door in de soep te roeren, de afwas te delegeren en de cliënt in de gaten te houden die in haar vinger sneed. Tussendoor ruimt ze het afval op van de voormiddagactiviteit en laat ze Dagmar helpen met de soep. Die verantwoordelijkheid laat Dagmar stralen. Ondertussen druppelt de andere helft van de cliënten weer binnen in de Pastorie nadat ze gingen padellen. Spiderman en het Scream-spook waren ook mee op uitstap. Terwijl iedereen zijn plekje aan tafel zoekt, trekt begeleider Wietse stiekem zijn Halloweenkostuum aan. De helft van de vrouwen rent gillend de zaal uit, tot hilariteit van de andere helft.

Een rode draad in veel verhalen is de liefde voor hun families. Dagmar groeit van blijdschap als ze terloops meldt dat ze vanavond met haar zus naar de Sinterklaasfilm gaat. Veronique krijgt het moeilijk als ze zich de longkanker van haar papa herinnert, maar voegt daar in een adem apetrots aan toe dat hij een levensgrote heks voor Halloween in elkaar heeft geknutseld. Op de bovenarm van Kyana staat een hart getatoeëerd met de naam en sterfdatum van haar papa. Middenin het hart heeft haar griepvaccin bijna symbolisch een rode bol achtergelaten.

Het leven van deze cliënten is duidelijk ook buiten de dagbesteding rijkgevuld. Mieke vertelt fier dat ze al elf jaar vrijwilliger is in het woonzorgcentrum. Ze helpt er de koffie ronddelen. Ze beschrijft hoe graag ze babbeltjes slaat met de senioren die er verblijven, maar schuwt ook de moeilijke kant van het verhaal niet. Mieke werkt er immers al veel langer dan de meeste bewoners daar leven. De manier waarop ze dat verdriet verwoordt, is prachtig: het is een combinatie van respect en tederheid. Mieke is ongetwijfeld een graag geziene gast in het woonzorgcentrum.

Zo vormen deze momenten in de Pastorie een kleurrijke mozaïek van kleine gebaren en grote verhalen. Iedereen draagt zijn steentje bij, en tussen de spinnensoep, de speculoospasta en het gelach door mag iedereen zichzelf zijn. Cliënten en begeleiders creëren samen een plek vol vertrouwen en plezier, waar ruimte is voor ieders inbreng. Dat maakt van elke dag in de Pastorie een bijzonder hoofdstuk in een mooi samen-verhaal.

Eind 2024 bracht schrijfster Ann-Lien Lievens een bezoek aan onze werkingen. Via haar sprekende verhalen maak je kennis met de mensen in en rondom Viro.